De echte pijn van denivellering

Onderwijsbestuurders gaan meer verdienen. Dit jaar iets van 13000 euro erbij. Naar een niveau van 195.000 euro. Voor de toppers dan. Een lekker bedrag. Ik zou er blij mee zijn. En ja, deze inkomensstijging is wat meer dan die van jou en mij. Zowel absoluut als relatief. Een  verdergaande denivellering dus. En weet je, dat geld. Ach, zo gaat dat momenteel, in de westerse samenleving. Ongelijkheid is hip. CEO’s in het bedrijfsleven sprinten van hun personeel weg. Onderwijsbestuurders hobbelen daar wat achteraan. 

Erger dan het inkomensverschil is de kloof in opvattingen. De werkvloer en de adel hebben weinig met elkaar. Sterker, de partijen kennen elkaar amper nog. Ze verschillen in taalgebruik en uiterlijk. Verdiepen zich ook niet in elkaars wensen en drijfveren. De wederkerigheid in de relatie nadert nul. Vanaf die constatering is samenwerken lastig. Een voorbeeld. In het Algemeen Dagblad denkt een bestuurder out of the box. Hij raaskalt over klassen van zestig leerlingen waarin de leraar hulp krijgt van een cyberjuf. Jij en ik lachen om deze mallerd, maar in zijn kring staat bedrijfsmatig denken over productiviteit en innovatie wel degelijk centraal. Meer met minder. In onderwijsjargon heet dat; de leerling centraal. Gepersonaliseerd leren. De leraar achter een dashboard met learning analytics. Zo volgt hij de vorderingen van leerlingen. Heel veel leerlingen. 

De werkvloer zegt; welk probleem zijn we eigenlijk aan het oplossen? Het lerarentekort? In het VO staan tegenover 1.000.000 leerlingen 85.000 fte’s. En de leerlingenaantallen dalen. Bovendien, lesgeven is relatie. De leraar geeft leiding aan het leerproces. Wat zeg je? Kinderen moeten verantwoordelijkheid voor hun leerproces nemen? Dat proberen we al even. Maar delen van sturing blijkt complex te zijn. Dus nee, liever geen verbouwingen en leerpleinen. Lessen inleveren voor zelfstandigheidsuren, doe maar niet, ik organiseer het leren wel in mijn lokaal. En ook ik ben voor eigentijds onderwijs. Maar leerlingen doen veel moeilijke dingen en als ze door vernieuwing meer leren, het werk wordt lichter, echt, ik ben voor en jij ook. Maar zo gaat het niet. Onderzoeken die deze onderwijsorganisatie als effectief beschrijven bestaan niet. Dus luister nou eens gewoon.

En dat doen die bestuurders dus niet, die blijven tamboereren op vernieuwing, sturen aannemers de school in en bouwen die leerpleinen lekker toch. Zij zijn in de Marie Antoinette fuik gelopen. Marie Antoinette was de vrouw van Lodewijk de Zestiende. Van haar is de uitspraak; als het volk honger heeft, waarom eten ze geen cake? Het volk wist wel raad met deze arrogante dommigheid. Denivellering in welvaart en opvattingen eindigt altijd eender. Met creatieve destructie. Gele hesjes. Vechten met de politie. En elke keer doen we het weer. De leerbaarheid van de elite is kennelijk beperkt. Wel jammer voor de slachtoffers. Ziehier de echte pijn van denivellering.