Deze column is eerder gepubliceerd in het novembernummer van Het Onderwijsblad
Ik heb nog les gehad van Frans Roefs, de vroegere voorzitter van het Nederlands Genootschap voor Leraren (NGL), de vakbond van de eerstegraads leraren, een voorloper van de AOb. Roefs schoot in 1975 de middenschool van PvdA minister Van Kemenade uit lucht. Deze vakbondsleider had opvattingen over goed onderwijs en wist die politiek te verzilveren. Een unicum.
In 1997 fuseerde het NGL met de onderwijzersbond ABOP en ging op in de AOb. Ik stond in 1997 voor de klas en was geen lid van een vakbond. Dat kwam door het zogenaamde HOS-akkoord van 1985. Dat akkoord herstructureerde de onderwijssalarissen, daarbij hield het zittend personeel zijn verworven rechten. De nieuwkomers, waaronder ik, betaalden dit feestje met een lager loon, dat maakte me piswoest. Maar blijven hangen in wrok, maakt lelijk. Een grote sterke vakbond van conciërges, onderwijzers, vakleraren en academici, goed idee, en dus werd ik lid van de AOb. In het tweede nummer van dit blad verscheen mijn eerste column. In de stukjes daarna heb ik altijd gepleit voor gelijke beloning voor gelijk werk met een gelijk opleidingsniveau. Een hbo geschoolde vakleraar die meer verdient dan een hbo geschoolde onderwijzer, het is als die HOS, het deugt niet.
PO in actie, een groep gedreven onderwijzers, pompte het actiepunt gelijke beloning in de media. Het lerarentekort blies wind in de zeilen. Bonden, werkgevers en politiek schakelden de salarissen van PO en VO gelijk. PO in actie was de Frans Roefs van de onderwijzers. Dit was namelijk de tweede keer dat leraren in de afgelopen 50 jaar politiek iets voor elkaar kregen. Met ongekende loonsverhogingen als gevolg. Maar vandaag de dag heeft het VO een probleem. De sector krijgt geen grip op de werkdruk. Nationaal begrenzen van klassengrootte en lestaak helpt dan. Een lastig uitvoerbaar verhaal in een stelsel dat reguleert met klokuren en op elke school een andere wirwar aan niet-lesgevende taken en lesduur. De VO-raad denkt daarom, te moeilijk, niet doen. Het arbeidsvoorwaardenoverleg mislukt. En wat doet het PO? Dat sluit snel een eigen CAO af, met weer een mooie loonsverhoging.
Solidariteit is de pijler waar elke vakbond op rust. De kracht van het collectief, de macht van het getal. Het afsluiten van een cao door het PO is in dat licht een klassieke Judasstreek. Het VO staat nu namelijk alleen. Het opvoeren van externe druk maakt het karwei af. Stop met zeuren. Kijk naar het PO. Pak je geld. De rest regelen we op de werkvloer. Maar dat proberen we al 20 jaar en het werkt niet.
Deze zoveelste gang naar Canossa voedt bij mij een verlangen naar Frans Roefs en zijn NGL. Als we zo met elkaar omgaan, kunnen wij vakleraren het maar beter zelf doen. Dat werkt kennelijk wel.
Be First to Comment