Ik begrijp ouders die zeggen: ‘Ik kijk graag even mee’.

Deze column verscheen eerder in het decembernummer van Het Onderwijsblad

Het Jordan Lyceum in Zeist sluit de magister app voor ouders. Dit omdat kinderen door de app prestatiedruk ervaren. Tijdelijk sluiten zou die druk moeten verlagen. Feitelijk gaat de school daarmee terug naar de traditionele drie maandelijkse rapportage. De media-aandacht voor deze stap van de school in Zeist is groot.  

Vroeger, toen mijn kinderen nog bij mij op school rondliepen, zat ik precies zo in de wedstrijd. Ik keek als ouder nooit in magister, vond dat pedagogisch onjuist, kinderen moeten de kans krijgen ongezien hun fouten te corrigeren. Wel vroeg ik regelmatig: Hoe gaat het met je in de klas, wat zijn je cijfers? Het ging altijd goed. En dus vroeg ik door. Soms kwam ik wat te weten, soms niet en een keer ging het mis. Een zoon hield cijfers achter en bleef zitten. Ik vroeg, waarom deed je dat nou? Hij zei: Ik vond het zielig voor jou, durfde het niet te vertellen, sorry, papa. Ik vond het vooral zielig voor hem. Hij heeft maanden met een steen in zijn maag rondgelopen, in de hoop dat die vanzelf zou verdwijnen en stenen in magen doen dat zelden. Ik sloeg een arm om hem heen en zei, geeft niks, dit gaan we voortaan anders doen. 

Dat mijn kind bleef zitten -kosten belastingbetaler 7500 euro- daar kon ik prima mee leven. Ontwikkeling van kinderen gaat niet in rechte lijnen, maar in spurts. Wel was ik piswoest op mijn collega’s. Dagelijks zien we elkaar, het contact is familiair, tot bij het urinoir maken we flauwe grappen en niemand zei ooit, het gaat niet goed met je zoon, weet je dat eigenlijk wel?  Sterker, geen van hen had ooit met mijn zoon gepraat over zijn dalende leerprestaties. Kortom, ik zat met mijn neus op de voorruit, zag mijn kind dagelijks, net als zijn leraren en kreeg de broodnodige informatie pas toen het te laat was, bij het overgangsrapport. En dus begrijp ik ouders die zeggen; ik kijk graag mee, dat helpt mijn kind. En ja, het is aan leraren dat zorgvuldig te organiseren, aan ouders om daar wijs mee om te gaan. Precies dit maakt de ingreep in Zeist enigszins begrijpelijk. 

Maar als het daarbij blijft, is het ook mager. Magister is een neutrale techniek. Het zijn mensen die er prestatiedruk van maken. Denk aan kwalitatief matige toetsen gebruikt als keihard afrekenmiddel zonder zicht op een herstelkans. Ouders en leraren die het verbetergesprek met het kind niet aangaan. Te druk met de eigen sores. Kortom, de prestatiedruk zit in de uitvoering, niet in het middel. Ziehier het risico van de breed in de media bejubelde Zeister ingreep. Het risico te eindigen in die overvolle onderwijsdoos met het etiket ‘symboolregulering van goede bedoelingen’.